ICO یا Initial Coin Offering که “عرضه اولیه سکه” را بعنوان ترجمه آن اعلام شده، نوعی عرضه اولیه سهام است؛ اما با یک تفاوت بسیار بزرگ…. زمانیکه یک شرکت در بازار بورس، سهام خود را عرضه اولیه می کند، به این معنی است که مجموعه ای از فیلترها و مراحل را برای اخذ تاییدیه های مختلف پشت سر گذاشته است؛ بنابراین می توان تا حدی به اعتبار آن اعتماد و برای خرید اقدام کرد؛ اما در بازار ارزهای دیجیتال اینگونه نیست! در بازار کریپتوکارنسی، هر کسی می تواند توکن خود را ایجاد و بدون هیچ محدودیتی پیش فروش نماید؛ به همین دلیل نیز کلاهبرداران، راه همواری برای خرابکاری و ایجاد پروژه های تقلبی در پیش دارند؛ بطوریکه هر فرد می تواند با ارائه یک طرح حداقلی، افراد کم تجربه را به دام بیاندازد.
اتریوم یک عرضه اولیه سکه (ICO) موفق و معتبر بود.
زمانیکه صاحبان کسب و کار در حوزه بلاکچین و ارزهای دیجیتال، نسبت به ارائه ارز دیجیتال خود بصورت مستقیم و از طریق کانال های ارتباطی شخصی مانند وب سایت اقدام و با صرف هزینه های بازاریابی، برای متقاعد کردن مشتریان اقداماتی را انجام می دهند، از روش ICO استفاده کردند؛ روشی که در آن هیچ واسط تایید کننده یا اعتبار دهنده ای وجود ندارد و عرضه کنندگان مستقیما با خریداران تعامل می کنند.
اتریوم، یکی از اولین پروژه های موفقی بود که در سال 2014 توکن خود را، مستقیما منتشر و از این راه جذب سرمایه کرد. دیگر استارت آپ ها نیز پس از مشاهده این تجربه، انتشار مستقیم توکن را بعنوان راهی برای جذب سرمایه به کار گرفتند.؛ شرکت ها و پروژه هایی که محصولات و خدمات قابل استفاده ای دارند و انتشار توکن (یا به عبارتی همان توکنیزه کردن) را بعنوان یکی از روش های توسعه کسب و کار خود در نظر گرفتند. البته که در این بین پروژه های بسیاری نیز بدون محصول و خروجی قابل قبولی، سرمایه های مردم را جمع آوری و سرقت کردند.
توکن ها برای عرضه اولیه سکه، بر روی چه بسترهایی پیاده سازی می شوند؟
بطور کلی می توان دو شاخه اصلی برای پیاده سازی توکن ها در نظر گرفت؛ آنهایی که بر روی بستر اختصاصی خود متولد می شوند و آنهایی توکن هایی که بصورت یه قرار داد هوشمند (SMART CONTRACT) بر روی بلاک چین های موجود ارائه می شوند.
رایج ترین روش، روش دوم است که در آن، صاحبان مسب به دلیل انعطاف بسترهای موجود (اتریوم، نئو، نم، ویو و یا استلار) توکن مربوطه را در غالب یک قرارداد هوشمند روی بلاکچین مربوطه انتشار می دهند.
خطرات خرید یک توکن در ICO (عرضه اولیه توکن)
باتوجه به سرعت بسیار پایین تدوین قوانین و مقررات در این حوزه بلاکچین و عدم وجود چهارچوب های شفاف و مدون در اجرای معاملات و همچنین تفاوت های موجود در حوزه های قضایی مختلف (مثلا تفاوت های حاکم بر احکام نهادهای نظارتی چین یا آمریکا) شاید بتوان گفت تنها عاملی که از ریسک های مربوط به خرید توکن می کاهد، بررسی خود سرمایه گذار با استفاده از روش های تحلیل فاندامنتال است. حال این تحلیل، باید برای سوالاتی شبیه به موارد زیر، پاسخ مشخصی داشته باشد:
- این پروژه چه مشکلاتی را مرتفع می نماید؟
- آیا الزام به حضور در حوزه بلاکچین دارد؟
- تیم معرفی کننده پروژه چقدر قابل اعتماد است؟
البته که مطالعه موشکافانه وایت پیپر مربوط به پروژه یا توکن منتشر شده آن، بسیار برای پاسخ به سوالات بالا، کمک کننده خواهد بود.
نکته ای که نباید در رابطه با عرضه اولیه ارز دیجیتال فراموش کنید!
طبق شنیده ها و گزارشات، بیش از 90 درصد ICO های ارائه شده در سال 2017 مربوط به پروژه های کلاهبرداری و یا طرح های بی سرانجام بودند! این آمار به خوبی ریسک بالای اینگونه معاملات را نشان می دهد؛ پس برای سرمایه گذاری در چنین بازاری، باید به خوبی شرایط را بررسی و چالش های شخصیتی خود را بشناسید.